Δέντρα στα πεζοδρόμια, άραγε είναι εκεί η θέση τους;
Φύτευση των πεζοδρομίων: Εμπόδιο για την πεζή κινητικότητα
Η φύτευση των πεζοδρομίων αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα εμπόδια για την πεζή κινητικότητα στις πόλεις και γενικά στους οικισμούς που προορίζονται για ανθρώπινη χρήση και κατοίκηση.
Η πρακτική αυτή όχι μόνο καθιστά δύσκολη και επικίνδυνη την κίνηση των πεζών, αλλά αποκλείει εντελώς την πρόσβαση σε άτομα με αναπηρία, και ιδιαίτερα σε Η ανθρώπους με οπτική αναπηρία σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Δυστυχώς, κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται σαν «οικολόγοι» έχουν επιβάλει την άποψη ότι, επειδή η Κρήτη δεν διαθέτει αρκετό πράσινο, η λύση είναι να καταργούνται τα πεζοδρόμια και να φυτεύονται δέντρα ή φυτά επάνω σε αυτά. Το επιχείρημά τους στηρίζεται σε συγκρίσεις με χώρες της Ευρώπης, οι οποίες διαθέτουν πολύ μεγαλύτερη δασοκάλυψη. Ωστόσο, παραβλέπουν ότι στην Κρήτη οι βροχοπτώσεις είναι ελάχιστες και ποτέ οι πόλεις και τα χωριά δεν περιβάλλονταν από εκτεταμένα δάση.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι οι κλιματικές συνθήκες, αλλά η νοοτροπία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Έδεσσα, μια πόλη της βόρειας Ελλάδας που περιβάλλεται από δάση. Κι όμως, και εκεί έχουν υιοθετηθεί πρακτικές δενδροφύτευσης επάνω στα πεζοδρόμια, με τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα για την πεζή κινητικότητα.
Συμπέρασμα
Η κακή νοοτροπία στον σχεδιασμό και την υλοποίηση έργων αστικού χώρου είναι αυτή που τελικά υποβαθμίζει τις πόλεις μας και περιορίζει την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών – με μεγαλύτερη επιβάρυνση για τα άτομα με οπτική αναπηρία.
Το πράσινο στις πόλεις και στα χωριά είναι απαραίτητο και επιβεβλημένο. Ωστόσο, πρέπει να αναπτύσσεται με τρόπο που να διασφαλίζει την ανεμπόδιστη και ασφαλή διέλευση όλων των πολιτών μέσα από τις ελεύθερες ζώνες όδευσης πεζών. Σύμφωνα με τη νομοθεσία, η φύτευση μπορεί να γίνεται μόνο στην εξωτερική πλευρά των πεζοδρομίων, μέσα στη ζώνη αστικού εξοπλισμού (μέγιστου πλάτους 60 εκ.), με την προϋπόθεση ότι ούτε κλαδιά, ούτε ρίζες, ούτε κορμοί θα εισέρχονται στην ελεύθερη ζώνη όδευσης πεζών. Η οποία σύμφωνα με την παρούσα νομοθεσία, η ελεύθερη ζώνη όδευσης πεζών, πρέπει να έχει ελάχιστον πλάτος 1,50 σε δρόμους από 9μ έως 12μ και από εκεί και πάνω το ελάχιστο 2μ απαλλαγμένων κάθε εμποδίου.
Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε πόλεις που συνδυάζουν πράσινο και λειτουργικότητα, χωρίς να θυσιάζεται η προσβασιμότητα και η ασφάλεια των πεζών.
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι γλαφυρό παράδειγμα της λάθος νοοτροπίας των «ειδικών». Οι οποίοι φυτεύουν τα πεζοδρόμια μία πόλης περίκλειστης από δέντρα καταργώντας ουσιαστικά την πεζή κινητικότητα.
Μενέλαος Α. Μαρκοδημητράκης
